Prawa autorskie zastrzeżone dla RYCAK Kancelaria Prawa Pracy i HR

O nielegalności strajku decyduje sąd. Organizator nielegalnego strajku lub akcji protestacyjnej ponosi odpowiedzialność na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym (art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, Dz.U. Nr 55, poz. 236 ze zm.). Organizatorem strajku może być osoba prawna (np. zakładowa organizacja związkowa), osoba fizyczna albo grupa osób (np. członkowie komitetu protestacyjnego bądź strajkowego). Firma nie może zwolnić szeregowego pracownika za udział w strajku, który okazał się prowadzony niezgodnie z prawem. Konsekwencje w tym zakresie mogą ponieść tylko jego organizatorzy.

Spór zbiorowy pracowników z pracodawcą lub pracodawcami może dotyczyć warunków pracy, płac lub świadczeń socjalnych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych. Ta zatem treść wyznacza granice tego co może być przedmiotem sporu. W świetle dyrektywy ustanowionej w art. 1 ustawy przedmiotem sporu zbiorowego mogą być następujące kwestie: - warunki pracy; - warunki płac, - świadczenia socjalne, - prawa i wolności związkowe. Katalog wskazany w powołanym przepisie ma charakter enumeratywny (wyrok SN z 15.07.2014 r., II PK 258/13, LEX nr 1738482). Spory niemieszczące się w tak zakreślonej definicji ustawowej, nie mogą być potraktowane jako spór zbiorowy w rozumieniu przedmiotowej ustawy. Powyższe oznacza, że do konfliktów społecznych, których przedmiot nie mieści się w definicji ustawowej, nie stosuje się ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (postanowienie NSA z 31.01.2020 r., I OSK 2298/18, LEX nr 2976987).

autor odpowiedzi: Michał Szypniewski