Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 21 września 2017 r. (sprawa C - 149/16) zajmował się ustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1474), w kontekście do dyrektywy Rady nr 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz. U. UE. L. z 1998 r. Nr 225, str. 16 z późn. zm.).
Dla celów stosowania dyrektywy art. 1 wskazuje, że termin „zwolnienia grupowe” oznacza zwolnienia dokonywane przez pracodawcę z jednego lub więcej (większej liczby) powodów niezwiązanych z poszczególnym pracownikiem, w przypadku gdy, w zależności od wyboru państw członkowskich, liczba zwolnień wynosi:
bądź, w okresie trzydziestu dni:
- co najmniej 10 w przedsiębiorstwach zatrudniających zwykle więcej niż 20, a mniej niż 100 pracowników;
- co najmniej 10% liczby pracowników w przedsiębiorstwach zatrudniających zwykle co najmniej 100, a mniej niż 300 pracowników;
- co najmniej 30 w przedsiębiorstwach zatrudniających zwykle co najmniej 300 pracowników;
bądź, w okresie dziewięćdziesięciu dni, co najmniej 20, niezależnie od liczby pracowników zwykle zatrudnionych w tych przedsiębiorstwach (zakładach).
Z kolei termin „przedstawiciele pracowników” oznacza przedstawicieli przewidzianych przez prawodawstwo (przepisy) lub praktykę państw członkowskich.
Wyrok wydany został w sprawie C‑149/16 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu postanowieniem z dnia 17 lutego 2016 r., w postępowaniu Halina Socha, Dorota Olejnik, Anna Skomra przeciwko Szpitalowi Specjalistycznemu im. A. Falkiewicza we Wrocławiu.
Trybunał uznał, że pracownicy zatrudnieni przez Szpital Specjalistyczny im. A. Falkiewicza mają ten sam status prawny co pracownicy zatrudnieni w instytucjach prywatnych i nie podlegają pod status służby publicznej. W dodatku szpitale są podmiotami autonomicznymi i nie podlegają nadzorowi państwa oraz są finansowane z przychodów pochodzących ze swojej działalności. W prawie krajowym nie ma zatem podstaw pozwalających na wyłączenie z zakresu regulacji ustawy z 2003 r. pracowników szpitala, których dotyczy rozpatrywana przez sąd odsyłający sprawa. Sąd odsyłający w drodze swojego pytania zmierzał do ustalenia, czy art. 1 ust. 1 i art. 2 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że pracodawca ma obowiązek przeprowadzenia konsultacji, o których mowa w art. 2, w wypadku gdy ma zamiar dokonać jednostronnej zmiany warunków wynagrodzenia na niekorzyść pracowników, która – w razie odmowy przyjęcia przez tych pracowników – skutkuje ustaniem stosunku pracy.
TSUE powyższe potwierdził uznając, iż przepis należy interpretować w ten sposób, że pracodawca ma obowiązek przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielami pracowników (związkami zawodowymi), gdy ma zamiar dokonać jednostronnej zmiany warunków wynagrodzenia na niekorzyść pracowników.
EPR